Fizjoterapia

Fizjoterapia jest jedną z form współczesnej medycyny klinicznej, która wykorzystuje do profilaktyki, rehabilitacji i leczenia energię pod różną postacią. Stosowanie różnego rodzaju metod, w tym również terapii manualnej, ma na celu przede wszystkim wyeliminowanie ewentualnych dolegliwości bólowych, powrót do pełnej sprawności, a w konsekwencji poprawę samopoczucia i jakości życia. Fizjoterapia może być zarówno samodzielną metodą leczenia, jak i być stosowana równolegle z innymi sposobami, łącznie z farmakoterapią i leczeniem operacyjnym. Postępowanie w każdym przypadku dobiera się stosownie do schorzenia i dolegliwości, jakie odczuwa pacjent.

Dla kogo jest fizjoterapia?
Fizjoterapeuci niosą pomoc pacjentom zmagającym się z dolegliwościami w zakresie różnych układów ciała. Z ich usług można skorzystać w przebiegu chorób:

• neurologicznych (np. udar),
• układu oddechowego (np. mukowiscydoza),
• układu nerwowo-mięśniowo-szkieletowego (np. uraz kręgosłupa),
• układu sercowo-naczyniowego (np. zawał serca).
• Gdzie korzystać z fizjoterapii?

Dawniej fizjoterapia dostępna była jedynie na skierowanie specjalisty takiego jak ortopeda, neurolog czy reumatolog. Dzisiaj z pomocy doświadczonego fizjoterapeuty w ramach prowadzonej przez niego prywatnej praktyki skorzystać może każdy, kto odczuwa niepożądane dolegliwości ze strony układu ruchu.

To część terapii manualnej, w której wykorzystuje się techniki manualne lub narzędziowe z zakresu rozluźniania mięśniowego, masażu funkcyjnego, terapii punktów spustowych czy technik energizacji mięśni.

Dzięki rozluźnieniu, likwidacji zrostów i uwolnieniu nieprawidłowych napięć następuje przyspieszona regeneracja – zmniejszenie bólu, poprawa elastyczności mięśni i powięzi, poprawa płynności oraz przywrócenie prawidłowego zakresu ruchu.

Najczęściej stosuje się ją przy:

• ograniczeniach ruchomości stawów,
• stanach pooperacyjnych,
• w leczeniu zrostów i blizn,
• zespołach bólowych kręgosłupa,
• bólach głowy, migrenach,
• przeciążeniach i urazach sportowych.

To bardzo skuteczna metoda walki z bólem, najczęściej używana przy przeciążeniach układu mięśniowo-szkieletowego. Dociera do głębszych struktur mięśniowych –tam, gdzie ręce terapeuty nie są w stanie.

Sam zabieg polega na precyzyjnym wprowadzeniu cienkiej igły akupunkturowej w aktywny punkt spustowy, który zazwyczaj zlokalizowany jest na brzuścu mięśniowym bądź przejściu mięśnia w ścięgno, wywołując tym drżenie mięśnia. Dla pacjenta samo wbicie igły jest bezbolesne, natomiast podrażnienie punktu spustowego wiąże się z odczuciem dyskomfortu, uczucia ‘wypierania’ i drżenia mięśnia, co jest oznaką dezaktywacji tego punktu.

Czy suche igłowanie = akupunktura?

Akupunktura to część filozofii medycyny chińskiej, w której igły akupunkturowe używa się w celu usprawnienia przepływu w kanałach energetycznych człowieka. Natomiast suche igłowanie to działanie na punkty spustowych zlokalizowanych w tkankach miękkich w celu zmniejszenia ich napięcia. Tak więc jedyne, co łączy suche igłowanie i akupunkturę to rodzaj używanych igieł.

Pinopresura jest nieinwazyjną metodą skutecznego leczenia zarówno pacjentów bólowych, jak i w sporcie. Jej główną zasadą jest bazowanie na odruchach nerwowych, które powstają w efekcie drażnienia receptorów nerwowych rozmieszczonych w powłokach ciała, czyli: skórze i błonach śluzowych, mięśniach, okostnej i bezpośrednio nerwów.

Pozwala to pobudzać takie spontaniczne cechy jak: samoregulacja, autonaprawa, regeneracja i samozdrowienie. Cechy te posiada każdy z nas i dzięki klawiterapi mogą być one doskonalone i rozwijane. Terapia odruchowa pozwala podłączyć się do ośrodków nerwowych, wskazując choremu organizmowi miejsca, w których potrzebna jest naprawa czy regulacja funkcji.

Terapia ta pozostaje w ścisłym związku z funkcją i anatomią układu nerwowego. Oddziaływanie fizyczne na skórę czaszki jest jednym z najskuteczniejszych sposobów oddziaływania w ramach terapii odruchowej. Określone miejsca na skórze głowy, są związane z ośrodkami w mózgu, będącymi czaszkowymi strefami projekcyjnymi części ciała i narządów wewnętrznych oraz ich funkcji. Wpływa na odreagowanie psychologiczne i nerwowe.

Najczęściej stosowana w:

• skręceniach stawu,
• zaburzeniach czynnościowych po zabiegach neurochirurgicznych,
• zaburzeniach psychosomatycznych,
• zaburzeniach naczyniowo-ruchowych,
• złamaniach kości,
• urazach sportowych,
• bólach głowy.chorób i schorzeń osoby ćwiczącej.

Polega na oklejeniu ciała specjalnymi, rozciągliwymi plastrami w celu złagodzenia bólu, dynamicznej korekcji ustawienia ciała czy zmniejszenia obrzęków. Rodzaj, rozciągnięcie, kierunek oraz technika przyklejenia plastra zależy od dolegliwości pacjenta.

Główne techniki w kinesiotapingu to wzmacniająca i rozluźniająca. Pierwsza ma na celu wzmocnienie osłabionych mięśni, natomiast druga zmniejszenie ich napięcia oraz dolegliwości bólowych.

Zastosowanie:

• przeciążenie i bóle mięśni barkówi stawów,
• bóle kręgosłupa,
• urazy tkanek miękkich,
• stany zapalne więzadeł, ścięgien i mięśni,
• obrzęki limfatyczne,
• krwiaki,
• blizny,
• niedowłady i osłabienie siły mięśniowej.